In een land met zo veel kust is het niet zo gek dat veel inwoners verzot zijn op de zee. In de hete zomers is men hier óf thuis met airco, of met het hoofd in een ventilator, of aan zee. De tijden om naar het strand te gaan zijn hier of in de ochtend of in de namiddag. Rond het heetste uur van de dag zit iedereen, uiteraard, te eten.

Ik heb me wel eens afgevraagd waarom er zo verschrikkelijk veel barretjes zijn in Italië en hoe ze altijd klandizie lijken te hebben. Nu weet ik dat Italianen over het algemeen geen voorkeur hebben als het gaat om waar ze koffiedrinken. De vaste koffiebar is degene die het dichtst bij huis is. Zo simpel is het. Toen ik mijn vaste kamer had ging ik op zoek naar de koffiebar het dichtst bij mijn huis. In gedachten zag ik een oud mannetje voor me in een latteria, de traditionele oude koffiebars van Rome, dat werd het niet.

Februari is de tijd van de lekkere bloedsinaasappels in Rome. December van de clementine mandarijnen met blad en de bergamot citroenen. Het lekkerste fruit koop je hier op de markt. Er is één generatie die dat ontzettend goed begrijpt: de tachtig plussers.

Tot een paar jaar geleden wist ik niet of ik eigenlijk wel goed kon koken. Er was zelfs een tijd dat ik zelf absoluut niet genoot van diners omdat ik me zo veel zorgen maakte of het wel lekker was. Als je ouder wordt verdwijnen dat soort onzekerheden dikwijls. Ik merkte dat er iets belangrijker is dan het eten zelf, namelijk de sfeer van een etentje.

Een paar dagen geleden zag ik dat ze het in de film Call me By Your Name hadden over tortellini Cremaschi. Een snelle zoek-actie later was ik zeer, je kunt zeggen extreem, geïntrigeerd. Het zijn namelijk tortellini of ravioli met een zoete en kruidige vulling die haar oorsprong vinden in de stad Crema in het Noorden van Italië.

Martina verdient een eigen anekdote. Martina verdient een eigen hoofdstuk. Martina is een belangrijk hoofdstuk in mijn leven. Zo gaat dat soms met mensen. Het ene moment ken je ze nog niet en het andere moment zijn ze ineens een hoofdstuk in je leven. Of een paragraaf. Of misschien een letter. Martina werd mijn huisgenoot in Rome.

Olijfolie is een belangrijk onderdeel van de Italiaanse eetcultuur. Ik werd uitgenodigd om de olijfolie oogst dit jaar eens van dichtbij te komen bekijken. Dus reisde ik af naar Venosa, waar het hele proces me werd uitgelegd.

In Italië wonen is al heel lang een absolute droom van me. Als ik mijn toekomt zou kunnen vormgeven zou het daar ook zijn. Ik zie mezelf voor me als een blonde Sophia Loren (haha), al pasta etend, in de zee zwemmend, rauwe vis etend als lunch en elke dag met verse producten kokend.