Fruit gevecht
Februari is de tijd van de bloedsinaasappels in Rome. December van de clementine mandarijnen met blad en de bergamot citroenen. Van bergamot citroen wordt mijn favoriete analcoholische drankje Chinotto gemaakt. Een soort cola maar dan bitterder, fruitiger en ergens citrus achtig.
Enfin, even terug naar de bloedsinaasappels. Het lekkerste fruit koop je hier op de markt. Er is één generatie die dat ontzettend goed begrijpt: de tachtig plussers. Op zaterdag heb ik een ritueel ontwikkeld door na een cappuccino en cornetto, het liefst in de zon, de markt van San Giovanni te trotseren. Je vraagt je misschien af wat er precies te trotseren valt aan een markt. Welnu, dat zal ik je vertellen. Op zaterdagochtend wordt deze markt overspoeld, maar echt overspoeld, door Italiaanse oudjes. Je struikelt over rolkarretjes, kijkt uit over een zee van watergolfkapsels en moet vechten voor het beste fruit. Dat laatste overdrijf ik niet. Kilo’s en kilo’s van de beste sinaasappels en citroenen worden bijeengeraapt en in gigantische tassen met louter kleingeld afgerekend.
Normaal gesproken ben ik dol op de Italiaanse oudjes maar hier verloor ik die liefde snel. Er ging niemand aan de kant, er werd voorgedrongen en het gebeurde letterlijk dat een bizar klein vrouwtje een sinaasappel uit mijn hand pakte en snel in haar eigen zak deed. Toen ik vroeg waar ze mee bezig was zei ze ‘’Ik had hem al gezien.’’
Later bedacht ik me dat de markt van San Giovanni niet de enige plek in Rome is waar een bepaalde mate van assertiviteit van je afgedwongen wordt. Afgedwongen ja, want zonder red je het in Rome niet. De eerste maanden was zebrapaden oversteken een ramp. Automobilisten stoppen niet tot je klaar bent je leven te riskeren en ‘’gewoon’’ gaat lopen. Je kunt uren bij een viskraam staan zonder geholpen te worden. Je kunt je schuldig voelen als je koffie wilt pinnen en zonder assertieve houding bleek een tafel reserveren vele malen moeilijker. Het is niet zo zeer dat Romeinen onaardig zijn, je interesseert ze gewoon simpelweg niet. Vraag wat je vragen wilt dan krijg je wat je hebben wilt. En doe vooral precies waar je zelf zin in hebt, zolang je niemand lastigvalt.
Zo ben ik ook teruggekomen van alle gedragsregels. Eerst dronk ik mijn koffie staand aan de bar omdat ik dacht dat dat hoorde. Net als dat je pasticceria oppakt met een servetje. Dat je geen cappuccino drinkt na elf uur. Dat je koffie betaalt met kleingeld. Dat je pasta met vis niet met parmigiano eet en spaghetti alleen met een vork. De Italiaanse gedragsregels zijn er wel degelijk, maar de voornaamste is dat Italianen precies doen waar ze zelf zin in hebben. Ik heb nog nooit een Italiaan met een beschaamd gezicht om twee uur een cappuccino stiekem zien wegklokken. Toen ik erover nadacht heb ik een Italiaan nog nooit iets verlegen of vol schaamte zien doen (overdreven, uiteraard). Zelfrespect en trots wordt er hier met de paplepel ingegoten. Iedereen lijkt het te hebben. Of te veinzen, je weet het maar nooit met die Italianen.