Tweede akte
Deze digitale radiostilte van vier maanden kan ik alleen maar wijten aan het feit dat ik schrijven eigenlijk even niet meer zo leuk vond. Maar recentelijk werd ik eenendertig en dit hoofdstuk van mijn leven noem ik dit dan ook graag: de tweede akte. Het programmaboekje ervan heb ik niet maar ik heb een vermoeden dat in deze akte het plezier in schrijven weer hervonden wordt, dus laten we daar dan meteen ook maar weer mee beginnen. Daarnaast was er een radiostilte omdat ik even van de wereld gevallen ben.
De tweede akte begon namelijk meteen met een plottwist. Ik werd namelijk verliefd. Heel. Erg. Verliefd. Ze erg dat ik het eerder een delier zou noemen. Met de komst van dit nieuwe personage vlogen uren voorbij in minuten en duurde minuten soms een eeuwigheid. Ik werd zowaar nog chaotischer en warriger dan ik al ben en ik kan je vertellen dat ik mezelf had afgekeurd om mee te draaien in de maatschappij in deze staat. Mijn spanningsboog daalde naar een maximum van veertien seconden en als mijn naam gevraagd werd moest ik daar soms dik tien minuten over nadenken. Voor sommige mensen is een verliefdheid misschien leuk, nieuw en avontuurlijk maar die mening deel ik absoluut niet. Ik vind het vreselijk. Hoe kan het leuk zijn om de werkelijkheid zo genadeloos uit het oog te verliezen?
Gelukkig werd ik verliefd op iemand die het ook niet zo nauw neemt met de werkelijkheid. Of misschien, net als ik, het leven bij voorkeur ziet als een gezellig keukenmeidenromannetje. Of misschien is hij gewoon dramatisch Italiaans, kan ook. Dus spendeerden we onze tijd de afgelopen maanden etend in onbekende achteraf restaurants in kleine steegjes, in zijn piepkleine auto in de regen door de donkere Florentijnse straten, in het theater, musea, buiten om het laatste zonlicht over de Toscaanse heuvels te zien glijden of gewoon ontbijtend in mijn kleine keuken. Maar eigenlijk maakte het niet zo veel uit waar we precies waren. Een propvolle IKEA op zaterdagochtend was ook prima geweest.
Wat ik met zekerheid kan stellen is dat mijn kookkunsten niet hebben bijgedragen aan de hartverovering van deze Italiaan, want ik verloor naast het plezier in schrijven (en de werkelijkheid), ook die van het koken uit het oog. Ik zie het zelf als een culinaire droogte die -slechts- al meer dan een jaar duurt. Gemaks- vriezer- en keukenkastvoedsel is uitsluitend wat de klok slaat: kippensoep, dumplings, rice cakes, pasta met tomatensaus, pasta met niks of heel soms een uitschieter naar een carbonara is wat er ten tonele verschijnt. Eten doe ik uiteraard nog altijd graag maar daar houdt het ook wel op. Mijn geliefde kookboeken staan te verstoffen in de kast en de laatste keer dat ik een recept heb klaargemaakt kan ik me echt niet meer heugen. Vreemd is dat, soms verdwijnen, -en verschijnen, dat ook trouwens- dingen opeens uit het niets. Maar ook daarbij wacht ik geduldig op de terugkomst. Zo niet dan krijg ik over een paar maanden scheurbuik. Ook goed, een tragisch einde. Gordijnen dicht. Applaus.