Tutto Passa
Vannacht werd ik wakker doordat mijn bed wat schudde. Ik realiseerde me niet helemaal wat het was maar vanochtend las ik dat het een aardbeving was geweest. Bij mijn vaste koffiebarretje stond men zoals gewoonlijk te kletsen voordat ze naar hun werk gingen. Toen ik vroeg of iemand de aardbeving van vannacht had gevoeld keken ze me bijna niet begrijpend aan. “Oja die aardbeving” zei iemand. Ze dronken hun koffie op en vertrokken naar hun werk.
Enerzijds vind ik Italianen vaak ontzettende dramaqueens. Bij het eerste spatje regen gaat iedereen schuilen en de straat niet op zonder paraplu. Met nat haar naar buiten is uit den boze. Dan word je ziek of krijg je een soort ontsteking aan je hersenstam (ik had moeite mijn gezicht in de plooi te houden toen dit me uiterst serieus werd verteld). Mannengriep geldt voor een groot deel van de bevolking. Bij keelpijn worden plannen gecanceld. Menstruatiekrampen worden niet alleen gerespecteerd maar soms ook als reden gezien om dagenlang weinig tot niks uit te voeren. En begin niet over kou en kou vatten. Mijn huisgenoot uit Rome droeg vaak een soort mini nekbrace om geen kou te vatten als ze op de tocht zat. Een paar dagen geleden werd er gevraagd, toen ik achterop een scooter zat, of ik geen koude enkels had.
Aan de andere kant, en dat merkte ik vanochtend dus, is het toch een ontzettend weerbaar volkje. Economische crisis zonder einde? Het is wat het is. Een extreem rechtse overheid? We hebben erger gezien. Aardbevingen? Oorlog? Ja ja. Ze drinken er nooit een kopje koffie minder om in de ochtend. Het is geen reden om een glas wijn bij een bord dampende pasta over te slaan. Tutto passa. Alles gaat voorbij. De wereld draait door. Deze levensfilosofie vind ik niet alleen mooi maar bovenal hoopgevend.
Het is waarschijnlijk het resultaat van een zelden goed functionerend overheidsorgaan. Men heeft geleerd problemen zelfstandig, of met elkaar, op te lossen. Een paar weken geleden regende het een halfuur zo verschrikkelijk hard dat de hele straat onder water stond. Toen de regen stopte werd de schade zichtbaar. Een oudere vrouw in een souterrain woning probeerde het water naar buiten te vegen. Het water voor haar deur probeerde ze met een emmertje weg te scheppen. Het duurde zo’n drie minuten voordat er een stuk of acht mensen bewapend met emmertjes kwamen helpen.
Deze behulpzame aard merk ik ook in andere dingen. Ondanks dat ik nu een halfjaar hier in Florence woon heb ik me bij moeilijkheden nooit echt alleen gevoeld. Het handjevol mensen dat ik ken geeft me niet alleen het gevoel dat ze er zijn, ze zijn er ook echt. Met een soort onvoorwaardelijke en overweldigende warmte. Tutto passa, de wereld draait door. Maar elkaar helpen is noodzaak.