Tijd - volgens Giuliano Ricchi

Florence is een stad van ambachtslieden, van schoonheid, van filmische scènes in het dagelijks leven. Dat Florentijnen dol zijn op schoonheid is geen geheim. Schoonheid vind je overal in deze stad. Het zit ‘m in de smalle steegjes, de hoge huizen met luiken, in de kerken, musea, galerieën, markten en de tuinen. Hoewel dit allemaal lusten voor het oog zijn, weten veel mensen niet dat een groot deel van de schoonheid van Florence zich binnen bevindt. Binnen, in kleine werkplaatsen waar restaurateurs, beeldenmakers, ijzerbewerkers, boekdrukkers, lijstenmakers en houtbewerkers hun werk doen. Als je vergeet binnen te kijken bij deze kleine werkplaatsen mis je veel. Je mist het hardwerkende hart van Florence. Één van deze hardwerkende ambachtslieden is Giuliano Ricchi.

Giuliano Ricchi is een ambachtsman die met messing werkt. Zijn werkplaats is verborgen maar tegelijkertijd gelegen aan het drukke Piazza Santo Spirito, het plein waar de hele stad samenkomt voor aperitivo en weekendmarkten. Dat hij met messing werkt is echter te simpel gezegd. Hij vormt, buigt en kleurt het. Hij maakt er sieraden, tafelwaar of kerstversieringen van. Hij creëert kunst. De werkplaats is precies zoals een verborgen werkplaats in het midden van Florence eruit hoort te zien; rommelig maar artistiek, met rondslingerende papieren, houten kasten, een bureau, bedankbriefjes van klanten, de aanwezige geur van een gasbrander en verbrand messing en een ouderwetse vaste telefoon. Als ik vraag of deze nog werkt zegt hij ‘’zeker, hiermee bel ik naar beneden.’’

‘Beneden,’ wil zeggen de kelder, waar gigantische rollen messing liggen. Hier wordt het messing geperst en bewerkt zodat er een soort en soort gigantische geelgouden linten ontstaan. Vanaf dat moment kun je er eigenlijk alles mee maken volgens Giuliano. Zijn reis naar dit soort ambachtschap begon lang geleden. Dat is het namelijk met mooie dingen, ze kosten -meestal- tijd. En als Giuliano iets geïnvesteerd heeft, dan is het wel tijd. Al op vijftienjarige leeftijd leerde hij het vak. Toen ik hem vroeg of het hem soms niet verveelt reageert hij: ‘’dit is gewoon wat ik het liefste doe. Toen ik kennismaakte met messing voelde het alsof ik op slag verliefd werd. Als je iets lang genoeg en met passie doet, word je vanzelf de beste.’’ Dat hij de beste is in het bewerken van messing kun je wel zeggen. Recentelijk verzorgde hij alle tafel-accessoires voor een groot diner van Versace.

Van over de hele wereld komt men om van hem te leren, echter blijven ze nooit. ‘’Ze komen, leren en vertrekken weer’’ zegt Giuliano zonder enige wrok. ‘’De wereld is sneller geworden, te snel soms. Men wil graag snel resultaat. En daarnaast duizend dingen tegelijk. En ze ook allemaal goed kunnen. Ik ben van mening dat dat niet kan. Niet als je ergens écht goed in wilt worden. Dan investeer je tijd. Veel tijd. Eerst zonder al te veel resultaat. Maar geleidelijk aan kost het werk je steeds minder tijd en levert het je steeds meer op. Ook dan ga je nederig door. Zo word je de beste,’’ zegt hij met voldane grijns. Als ik tenslotte vraag of hij dat belangrijk vindt zegt hij dat passie het altijd wint van erkenning van buitenaf. ‘‘Kunst creëer je in de eerste instantie voor jezelf maar een beetje erkenning is altijd fijn.’’