De week van de ramen-verslaving
Ik denk graag over mezelf dat ik niet verslavingsgevoelig ben. De noodzaak van een dagelijks glas wijn categoriseer ik naïef elders. Ik durf bijna met zekerheid te stellen dat ik nergens écht verslaafd aan was, tot de week van de ramenverslaving. Ik at toen namelijk voor honderd euro aan ramen. Schrik niet (dit zeg ik vooral tegen mezelf), dat was ”maar” vijf keer.
Het is voor mij een vaststaand feit dat ramen het ultieme kater voedsel is; zout, pittig, met noedels en een ei, kortom alles wat een mens nodig heeft op zo’n dag. Voorheen was het halen van ramen na een avond dansen een mogelijkheid, dat veranderde in een noodzaak. Zo begon het dus dat ik na een zeer late vrijdag, op zaterdagochtend om stipt twaalf uur s’ochtends bij Sora aan de Ceintuurbaan voor de deur stond. Met een grijsgroen gezicht vroeg ik om de Triple Mala ramen en een cola. Triple Mala ramen is een pittige miso ramen met kippenbouillon, Japanse peper, kipgehakt, bosui, kool, sojakiemen, chilli en gebakken ui. Terwijl ik het at voelde ik bij elke slurp mijn levensenergie terugkeren.
Op zondag vertelde ik een vriendin van de magische genezing en omdat ik het zo vol overgave vertelde kreeg ze er meteen trek in. Ik stribbelde niet tegen toen ze voorstelde om naar Amsterdam te komen en ramen te eten bij Dun Yong. Dit keer nam ik de miso ramen en ook hierbij voelde ik intens geluk bij elke hap.
Dit alles begon wat extreme vormen aan te nemen toen ik mezelf toestond om, nadat ik voor de vierde keer door de regen had gefietst, mezelf te trakteren op de Miso Ramen bij Hinata aan de Westerstraat, een andere favoriet wat ramen betreft. Terwijl ik de dampende kom op tafel kreeg begon ik me te realiseren dat dit de eetbare equivalent van geluk moest zijn.
Op woensdag kon ik er echt niks aan doen, ik was alleen thuis, had geen zin om te koken en zag toevallig op Instagram een noedelfilmpje voorbij komen. Ik checkte ter goedkeuring mijn bankrekening (die totaal, ik herhaal, totaal het tegendeel liet zien) en besloot ramen dit keer te laten bezorgen. Ik bleek toch een oppervlakkige ramen eter want het oog was niet tevreden met het geheel op mijn eigen bord en zonder zo’n leuke lepel.
Op zaterdag zou ik op vakantie gaan maar mijn moeder zou vrijdagmiddag nog langskomen voor een bliksembezoek. Aangezien ze rond zes uur langs zou komen en ik geen eten meer in huis had, zag mijn inmiddels zwaar verslaafde ik geen andere mogelijkheid dan gezellig samen ramen eten. Gezegd moet worden dat mijn moeder zei dat ze zelden iets lekkerders had gegeten dan de teruggekeerde Triple Mala ramen. Minpuntje was dat ze het met lepel en vork at. Het noodlot genas mijn verslaving doordat ik op vakantie ging en bij terugkomst zwaar blut was. Maar drie keer raden wat ik als eerst ga eten zodra mijn salaris is gestort.