Haast

Ik ben gek op de Nederlandse herfst. Hoewel ik een absolute afkeer heb gekregen van de term “herfstontbijtjes” en aan pompoen. Maar verder, heerlijk: nat, donker, koud en kleurrijk. Dus toen de situatie zo was dat ik even kort in Nederland moest zijn deze week vond ik dat verre van erg. Amsterdam stelt nooit teleur maar al helemaal niet in dit seizoen. Heerlijk hoe iedereen naar binnen trekt. Alle bruine kroegen, bioscopen en restaurants zitten propvol. Toen ik het Amsterdamse leven weer even aantrok als een oude maar vertrouwde jas vielen me een aantal dingen op. Ten eerste had iedereen haast. Wáárom had iedereen toch zo’n haast?

De spits vind ik eigenlijk best een fijn concept. Iedereen gaat naar werk, iedereen gaat weer naar huis. Het heeft wel iets. Aangezien ik al twee jaar vanuit huis werk, kan het ook zijn dat de haast van het alledaagse me simpelweg was ontgaan. Maar ik zag het overal: op de fiets, in het verkeer, in de supermarkt, op straat. Iedereen was ergens naar onderweg. Niet alleen in de spits. Maar altijd.

Waar is iedereen toch naar onderweg? Ik vermoed naar meetings, een sociaal leven, carrièredoelen, een hoger salaris, pilates, een kinderwens, een nieuw huis, een fijn leven, pensioen, de dood? De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik regelmatig het idee heb dat ik iets verkeerd doe. De haast snap ik niet. Ambitieuze carrièredoelen al helemaal niet.

Italië past wat dat betreft wat beter bij me. Mensen lijken er altijd tijd te hebben. In ieder geval om spontaan dingen te doen die het leven de moeite waard maken. Daarom werkt het hele systeem natuurlijk ook voor geen meter. Wat kan er belangrijker zijn dan een spritz in de zon? Afspraken met mensen worden niet weken van tevoren gepland. Begin oktober nodigde ik mensen uit voor een diner rondom kerst bij mij thuis en werd direct uitgelachen. Afspraken worden ad hoc gemaakt. Misschien maximaal een week van tevoren. En komt het toch niet uit dan worden ze net zo makkelijk weer afgezegd. Soms ook tot mijn frustratie. Laatst zegde iemand een aperitivo afspraak af omdat er regen voorspeld was die avond. Als we in Nederland afspraken zouden afzeggen in het kader van voorspelde regen zouden we nooit meer buiten komen.

Verder schrok ik in Amsterdam ook van de acht euro die ik betaalde voor koffie en een croissant. En van hoe iedereen uitgebreid en publiekelijk over mentale gezondheid praat. Goed hoor, daar niet van. Maar terwijl ik bij Nam Kee aan pekingeend en oesters van Nam Kee zat werd er aan de tafel ernaast een gesprek gevoerd waar de triggers, trauma’s, copingsmechanismen, narcisme, je authentieke ik en toxische relaties over tafel vlogen. Nogmaals, goed, maar huh? In Italië zit mentale gezondheid nog in een laatje ergens onderin. Tussen de pakjes sigaretten, tribal tattoos en lotto kraskaartjes. Op slot.

Dat mensen hier mogelijk zelfbewuster zijn kan ik alleen maar toejuichen, maar het was wel even wennen. Tenslotte vind ik ergens naar onderweg zijn niet noodzakelijk een slecht iets, als je maar af en toe eens om je heen kijkt. Of dat in de zon is met een spritz of met regenachtig weer in een Amsterdamse bruine kroeg.

Foto: Elie Obeid @elieyobeid