Minne di Sant’ Agatha
Toen ik me voor het eerst voorstelde aan mijn huisgenoten vroegen ze opnieuw mijn naam. Toen nog een keer terwijl ze elkaar ongelovig aankeken. Nadat ik nog een keer mijn naam zei begonnen ze onbedaarlijk te lachen. ‘’Nee’’ zeiden ze simpelweg, ‘’dat kan niet.’’
Hoe kun je je erop voorbereiden dat je naam (Minne) in de taal van het land waar je gaat wonen borsten betekent? Niet denk ik? Het goede nieuws is dat het alleen in het Zuiden op die manier wordt gebruikt. In huis werd ik gelijk gedoopt tot Minnie, of ik het wilde of niet.
Een Siciliaan waar ik een tijdje mee uitging vertelde me dat er een Siciliaans taartje bestond dat Minne di Sant’Agatha heette. De heilige Agatha was een vrouwelijke beschermheilige die om onduidelijke redenen haar eigen borsten afsneed. Het taartje bestaat uit een borstvormig bolletje gevuld met zoete ricotta bedekt met wit glazuur met een rood stukje kers, als zijnde tepel erop. Deze Siciliaan noemde me ook zonder ruimte voor eigen input Minnie. ‘’Is makkelijker’’ zei hij.
Toen ik mijn codice fiscale ging aanvragen, een code die nodig is om Italiaanse afschrijvingen van je bankrekening mogelijk te maken moest ik naar een stoffig kantoor ver in Zuid Rome. Je moest een eigen pen hebben meegenomen voor het invullen van de formulieren en kleingeld voor een kopie van je paspoort. Beide had ik natuurlijk niet, ik heb iemand omgekocht met een cappuccino en een klef broodje om het gebruik van de pen en een muntje van vijftig cent af te troggelen. De hoogblonde vrouw achter het kleine bureautje vroeg meerdere malen waarom ik in godsnaam in Italië wilde wonen maar toen ik wegging zei ze ‘’In bocca al Lupo Minnie,’’ letterlijk vertaald “in de mond van de wolf” wat zoiets betekent als veel geluk en succes.
Toen ik weer buiten stond in de brandende zon zag ik dat er op mijn officiële document, met paspoort en al aangevraagd, uiteraard geen Minne maar Minnie stond. Zal wel, dacht ik. In Nederland was ik absoluut teruggegaan om het te repareren maar ik ging ervan uit dat ze in Italië al schouderophalend en met begeleidende handgebaren zouden zeggen ‘’de rest klopt, dus je bent het toch?’’
Tenslotte liet ik een paar weken geleden visitekaartjes maken. En ik denk dat het inmiddels al te raden valt, maar toch. De info had ik per mail opgestuurd naar de drukker, dat viel me nog mee. Italië kennende had het ook via een specifiek kantoor twintig kilometer bij deze winkel vandaan op telefonische afspraak en handgetekend kunnen zijn. De volgende ochtend kon ik ze al ophalen. Al mijn contactgegevens klopten keurig, op mijn naam na. Tweehonderdvijftig keer Minnie Warmerdam.
De meest logische oplossing lijkt me toch echt een letter bijkopen en door het leven gaan als de vrouw van Mickey Mouse. Als het aan de Italianen ligt is het in ieder geval een afgedane zaak.