Hoewel ik in de verste verte geen outdoor type ben kon ik moeilijk nee zeggen tegen een weekendje berglucht en cannederli in bouillon in de Dolomieten. Hoewel ik nog steeds moet wennen aan het hebben van een relatie heb ik toch vrij rap vernomen dat consessies maken en een middenweg vinden ‘part of the deal’ is.

Er zijn weinig steden die ik zo geweldig vind als Marseille, op Amsterdam en Florence na misschien dan. Vanaf Amsterdam nam ik een vroege trein, stapte over op Parijs waar ik voor het eerst sinds tijden weer een lekkere croissant at (niet bestaand in Florence) geflankeerd door een melkige cappuccino (lekkere koffie kunnen ze dan weer wel en stapte rond het middaguur uit op station Marseille-Saint-Charles.

Recentelijk werd ik eenendertig en aangezien ik van plan ben negentig te worden noem ik dit dan ook graag: de tweede akte. Het programmaboekje van dit stuk heb ik niet maar ik heb een vermoeden dat in deze akte het plezier in schrijven weer hervonden wordt, dus daar gaan we. Daarnaast was er een radiostilte omdat ik even totaal van de wereld gevallen ben.

Vorige week pakte ik de trein voor een weekend Rome. Ik realiseerde me pas hoe ontzettend ik stad gemist had toen ik er rondliep. De prietpraat, overdekte markten vol bladgroenten, barretjes, bloedsinaasappel spremuta, meer graffiti en afval dan je je voor kunt stellen, maritozzi, en bovenal het oranje avondlicht. Omdat ik weer eens blut was besloot ik in het klooster te slapen tegenover mijn oude huis. Nadat de non me bij het inchecken streng had gewezen op de avondklok, middernacht, vertrok ik voor een koffie afspraak met mijn lievelingsnon uit Rome, Vlatka.

Een van mijn favoriete films aller tijden is The Truffle Hunters, een soort documentaire achtige film (eigenlijk niet echt want het is allemaal geacteerd) over de truffeljacht in Piemonte. Je ziet een aaneenschakeling van prachtige idyllische plaatjes en dialogen tussen oude mannetjes die voor geen goud hun geheime truffellocaties prijs willen geven. De truffelhonden zijn hun beste vrienden. Toen eetvriendin Irene me halsoverkop vroeg om een weekend mee te gaan op truffeljacht in Toscane hoefde ik daar niet lang over na te denken.

Florence is een stad van ambachtslieden, van schoonheid, van filmische scènes in het dagelijks leven. Dat Florentijnen dol zijn op schoonheid is geen geheim. Schoonheid vind je overal in deze stad. Wat veel mensen echter niet weten is dat een groot deel van de schoonheid van Florence zich binnen bevindt. Binnen, in kleine werkplaatsen waar restaurateurs, beeldenmakers, ijzerbewerkers, boekdrukkers, lijstenmakers en houtbewerkers hun werk doen. Als je vergeet naar binnen te kijken bij deze kleine werkplaatsen mis je veel. Je mist het hardwerkende hart van Florence. Een van deze hardwerkende ambachtslieden is Giuliano Ricchi.

Ik denk graag over mezelf dat ik niet verslavingsgevoelig ben. De noodzaak van een dagelijks glas wijn categoriseer ik naïef elders. Ik durf bijna met zekerheid te stellen dat ik nergens écht verslaafd aan was, tot de week van de ramenverslaving. Ik at toen namelijk voor honderd euro aan ramen. Schrik niet (dit zeg ik vooral tegen mezelf), dat was ”maar” vijf keer.

Ik ben gek op de Nederlandse herfst. Hoewel ik een absolute afkeer heb gekregen van de term “herfstontbijtjes” en aan pompoen. Maar verder, heerlijk: nat, donker, koud en kleurrijk. Dus toen de situatie zo was dat ik even kort in Nederland moest zijn deze week vond ik dat verre van erg. Amsterdam stelt nooit teleur maar al helemaal niet in dit seizoen. Heerlijk hoe iedereen naar binnen trekt. Alle bruine kroegen, bioscopen en restaurants zitten propvol. Toen ik het Amsterdamse leven weer even aantrok als een oude maar vertrouwde jas vielen me een aantal dingen op. Ten eerste had iedereen haast. Wáárom had iedereen zo’n haast?

Een paar maanden geleden nam ik ontslag bij mijn baan om in Italië te kunnen blijven wonen. Gelukkig vond ik snel een nieuwe. Echter, tussen de twee banen in had ik anderhalve maand vrij. Ik had grootse plannen, ik zou bergen verzetten. Maar uiteindelijk deed ik niks. Anderhalve maand lang niet. Op een gegeven moment was ik het zat, het was tijd voor wat frisse lucht, een verandering van omgeving. Op theezakjes trof ik drie keer achter elkaar dezelfde gezapige spreuk ''seek something higher,'' dus dat deed ik dan maar: de bergen van Bolzano.

Een paar maanden geleden belde ik mijn vriendin Annalisa op, ik vond het namelijk tijd worden voor de volgende stap in mijn missie een wandelende encyclopedie te worden van de Italiaanse cultuur en keuken. Ik vroeg of ik een keer mee zou mogen helpen bij de druivenoogst. ‘’Maar natuurlijk Minnie,’’ zei ze. Afgelopen weekend was het zo ver, het was tijd voor la vendemmia.

Vannacht werd ik wakker doordat mijn bed wat schudde. Ik realiseerde me niet helemaal wat het was, maar vanochtend las ik dat het een aardbeving was geweest. Bij mijn vaste koffiebarretje stond men zoals gewoonlijk te kletsen voordat ze naar hun werk gingen. Toen ik vroeg of men de aardbeving van vannacht had gevoeld keken ze me bijna niet begrijpend aan. “Oja die aardbeving” zei iemand. Ze dronken hun koffie op en vertrokken naar hun werk.

Het is weer eens zo ver, mijn bankrekening heb ik weer eens tot het uiterste gedreven deze zomer. Morgen keer ik weer terug naar huis, naar Florence, en heb ik vriendin Georgia al gevraagd om langs te komen (en iets sterks mee te nemen) om me gezelschap te houden bij het openen van de opgestapelde energierekeningen. Het is niet zo - ja eigenlijk wel- dat ik buitensporig veel uitgegeven heb deze zomer. Ik heb gewoon veel boetes gehad.

Chiuso per ferie, oftewel dicht voor vakantie, stond op de deur van mijn koffiebar op de hoek. Ik liep door, op zoek naar een verkoelend drankje voordat ik zin had verzameld om boodschappen te gaan doen. Ik was net een paar uur thuis in Florence. In de zomer ben ik vaak een paar weken in Nederland. Deels om de hitte te ontvluchten en deels omdat Florence, maar Rome en eigenlijk alle andere steden in Italië ook, spooksteden zijn in de maand augustus. Waar zijn alle Italianen dan? Zul je je misschien afvragen. Op het strand.

Een weekendje naar een Waddeneiland is altijd leuk; zee, genadeloze wind tegen, verlaten stranden, een overdosis aan kneuterige taferelen en een soort verwassen jaren vijftig sfeer. Zo ook Hotel van der Werff op Schiermonnikoog. Dit corpsballen hotel mankeert een hoop maar is tegelijkertijd alles wat het zou moeten zijn.

Het gebeurde toen ik met vriendin Louise op de Mercato di Sant Ambrogio was. We liepen om kwart over elf langs een borrelende menigte. “Zullen we een Campari spritz nemen?” Vroeg ze optimistisch. Ik realiseerde me dat ik het niet eens vreemd vond. Sterker nog, dat ik er trek in had. Mijn lichaam en geest snakten naar een glas vol bittere, met ijs rinkelende en naar sinaasappel geurende euforie. Een vraag die al langer knaagde dreef wederom naar de oppervlakte: werd ik langzaam alcoholist of woonde ik gewoon in Italië?

Even geen Italiaanse taferelen deze week. Geen snelle koffie uit kleine kopjes, geen borden pasta en geen hitte. Geen drogende was buiten en geen krekels. Geen Florence. Deze zomer ga ik voor kou. Voor kaneelbroodjes, gerookte vis en een overdaad aan dille. Ik reis namelijk af naar de Zweedse kust.

Heel soms, wanneer ik denk dat het er rustig is, steek ik de Arno over en trakteer ik mezelf op ontbijt bij Gilli Caffè. Gilli is een instituut in Florence. Het bestaat sinds 1733 en is beeldschoon: hoge plafonds, donker hout, marmer, goud en een soort negentiende-eeuwse elegantie. Achter glas een knap assortiment aan pasticceria, taartjes en chocola te vinden. Afgelopen week realiseerde ik me terwijl ik aan mijn cappuccino nipte dat ik me in een museum van Italiaanse verloedering bevond.

De eerst zaterdag alleen, en enigszins verloren, in Florence ontdekte ik de Mercato di San’t Ambrogio. Mijn huis was ik even ontvlucht omdat ik doodsbang was dat het een kat in de zak verhaal ging worden. Ik wist niet wat ik zag. Het was er een en al drukte, eetdrukte.

Rome was niet direct filmachtig geweldig. De stad is prachtig maar tegelijkertijd smerig, druk, chaotisch en moeilijk om van te houden. Waar ik echter wel direct verliefd op werd waren de zondagen.

Toen ik me voor het eerst voorstelde aan mijn huisgenoten vroegen ze opnieuw mijn naam. Toen nog een keer terwijl ze elkaar ongelovig aankeken. Toen ik nog een keer mijn naam zei begonnen ze onbedaarlijk te lachen. ‘’Nee’’ zeiden ze simpelweg, ‘’dat kan niet.’’